ﻭﺍﯾﮑﯿﻨﮓ ﻫﺎ ﺩﺭﯾﺎﻧﻮﺭﺩﺍﻥ اهل ﺍﺳﮑﺎﻧﺪﯾﻨﺎﻭﯼ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺳﮑﺎﻧﺪﯾﻨﺎﻭﯼ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺁﻥﻫﺎ ﺑﺎ بخش‌ﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦﻫﺎﯼ ﺍﺭﻭﭘﺎﯼ ﺷﻤﺎﻟﯽ ﺭﺍﺑﻄﻪ‌ی ﺗﺠﺎﺭﯼ گسترده‌ای ﺩاشته‌اند.بین ﺳﺎﻝ‌های ۸۰۰ ﺗﺎ ۱۰۵۰میلادی ﺑﺮﺍﯼ ﺳﻪ سدﻩ، ﺟﻨﮕﺠﻮﯾﺎﻥ ﻭﺍﯾﮑﯿﻨﮓ ﺑﺎ ﮐﺸﺘﯽﻫﺎﯼ عظیم ﻭ ترسناک ﺧﻮﺩ، ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮﺍﺱ ﺍﻓﮑﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺁﻥﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﺳﮑﺎﻧﺪﯾﻨﺎﻭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﻧﻘﺮﻩ، ﺑﺮﺩه ﻭ ﺯﻣﯿﻦ‌های حاصل‌خیز ﺑﻪ سایر سرزمین‌ها حمله می‌کردند.ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﺮﯾﺘﺎﻧﯿﺎ ﻭ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﻭ ﺑﺮﺧﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺭﻭﺳﯿﻪ ﻭ سرزمین‌های ﺩﻭﺭﺩﺳﺖ در ﺁﺳﯿﺎ ﯾﻮﺭﺵ ﻣﯽﺑﺮﺩﻧﺪ. ﻭﺍﯾﮑﯿﻨﮓﻫﺎ ﺟﻮﯾﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﻟﯿﺮ ﻭ ﺑﯽﺑﺎﮐﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﺁﻥﻫﺎ ﺑﺎ شجاعت ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺱ ﺍﻃﻠﺲ ﮔﺬﺭ ﮐﺮﺩﻩ و ﺍﯾﺴﻠﻨﺪ ﻭ ﮔﺮﯾﻨﻠﻨﺪ ﺭﺍ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﻝ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎ ﻧﯿﺰ ﮔﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ. 

۱. هرچه در مورد کلاه‌های وایکینگ‌ها

شنیده‌اید فراموش کنید!

در فیلم‌ها یا بازی‌های رایانه‌ای وایکینگ‌ها با کلاه‌های جنگی عجیب و غریب به نمایش درمی‌آیند. منشا این اتفاق به نقاشان پس از دوره‌ی وایکینگ‌ها برمی‌گردد. آن‌ها با نقاشی‌های خود وایکینگ‌ها را مردمی خونخوار و وحشی با کلاه‌ها و لباس‌های جنگی به نمایش درمی‌آوردند. با این حال چیزی از دوره‌ی وایکینگ‌ها یافت نشده که ثابت کند که وایکینگ‌ها در نبرد‌های خود از این کلاه‌ها استفاده می‌کرده‌اند.

۲. وایکینگ‌ها مردگان خود را به دریا

می‌سپردند

قایق‌ها و کشتی‌ها در فرهنگ وایکینگ‌ها جایگاه خاص و ویژه‌ای داشته اند؛ بنابراین آن‌ها مردگان خود را در مراسم خاصی با قربانی کردن بردگان و به همراه بهترین لباس‌ها و زره‌ی جنگی، به همراه قایق و یا کشتی به دریا می‌سپردند. وایکینگ‌ها که مردمی بسیار خرافاتی نیز بوده‌اند، گمان می‌کردند که مردگان با این کشتی‌ها و قایق‌ها به زندگی پس از مرگ خود خواهند رسید.

۳. وایکینگ‌ها همیشه خود را تمیز و مرتب نگه

می‌داشتند

اخیراً پس از پیدا کردن آثاری از وایکینگ‌ها در حفاری‌های انجام شده، وسایل جالبی از آن‌ها پیدا شده است. در این وسایل تیغ‌های اصلاح، شانه، موچین و حتی گوش پاک‌کن نیز پیدا شده است. ظاهراً این جنگجویان بی‌باک در مورد بهداشت شخصی خود وسواس زیادی به خرج می‌داده‌اند. از طرف دیگر، مورخان تاریخی بر این اعتقاد هستند که وایکینگ‌ها حداقل یک بار در هفته در مراسم‌های مذهبی خود نیز غسل می‌کردند.

۴. آن‌ها برای تفریح اسکی می‌کردند

در حدود ۶ هزار سال پیش مردم اسکاندیناوی اسکی‌های مخصوص خود را داشته‌اند که از آن‌ها برای شکار، جابه‌جایی و تفریح استفاده می‌کرده‌اند. آن‌ها حتی خدای اسکی هم داشته‌اند که با نام «اوولر» شناخته می‌شد. پادشاهان و مردم رده بالای جامعه برای سرگرمی، اسکی سواری می‌کرده‌اند و حتی مسابقه‌های اسکی نیز برگزار می‌شده که به نفرات اول جایزه‌هایی نیز تعلق می‌گرفته است.

۵. زنان وایکینگ دارای حقوق مشخصی

بوده‌اند

در فرهنگ وایکینگ‌ها، دختران معمولاً در سن ۱۲ سالگی ازدواج می‌کردند. وایکینگ‌ها غالباً به خانواده‌های پرجمعیت با فرزندان زیاد، علاقه داشته‌اند. زنان وایکینگ می‌توانستند در کنار مردان خود سفر کنند و حتی در جنگ‌ها نیز شرکت کنند. زنان وایکینگ در زمان خود نسبت به زنان سایر فرهنگ‌ها، دارای آزادی بیشتری بوده‌اند. آن‌ها دارای حق طلاق بودند و غنائم جنگی بین آن‌ها نیز تقسیم می‌شده است.

۶. وایکینگ‌ها برای روشن کردن آتش از ادرار

خود استفاده می‌کرده‌اند

از آن‌جا که وایکینگ‌ها سال‌های زیادی از زندگی خود را در سفر بوده‌اند، به ماده‌ای نیاز داشته‌اند که به راحتی قابل اشتعال باشد. برای این کار، آن‌ها نوعی قارچ درختی مخصوص را چند روز در ادرار خود می‌جوشاندند و آن را درون ماده‌ای شبیه به نمک می‌ریختند. نیترات موجود در ادرار با چوب ترکیب شده و ماده‌ای به شدت قابل اشتعال تشکیل می‌داده است؛ بنابراین آن‌ها در طول سفر‌های خود به راحتی می‌توانستند از آتش استفاده کنند.

۷. بازرگانان وایکینگ در قاچاق انسان نیز

دست داشته‌اند

بسیاری از بازرگانان وایکینگ پس از جنگ‌ها، با دستگیری زنان و مردان جوان و فروش آن‌ها در بازار‌های بزرگ خاورمیانه و اروپا، ثروت زیادی کسب کردند. این بردگان که معمولاً با نام «ترال» شناخته می‌شدند برای زنده ماندن مجبور به پیروی کردن از دستورات مالک خود بوده‌اند.

۸. مردان وایکینگ مو‌های خود را رنگ

می‌کردند

در فرهنگ وایکینگ‌ها داشتن مو‌های بلند امری ضروری برای مردان به شمار می‌رفته است. وایکینگ‌ها که به رنگ طلایی علاقه‌ زیادی داشتند، با استفاده از صابون و چند ماده‌ی دیگر، رنگی شبیه به رنگ طلایی به وجود می‌آوردند و مو‌های خود را رنگ می‌کردند. مورخان ادعا می‌کنند که وایکینگ‌ها علاوه بر اینکه به این رنگ علاقه داشته‌اند این کار را به منظور حفظ بهداشت خود نیز انجام می‌داده‌اند. زیرا ترکیب این مواد به دور نگه داشتن شپش‌ها نیز کمک می‌کرده است.

منبع: historyonthenet

 وَ قَالَ ع عَجِبْتُ لِلْبَخِيلِ يَسْتَعْجِلُ الْفَقْرَ الَّذِي مِنْهُ هَرَبَ - وَ يَفُوتُهُ الْغِنَى الَّذِي إِيَّاهُ طَلَبَ - فَيَعِيشُ فِي الدُّنْيَا عَيْشَ الْفُقَرَاءِ - وَ يُحَاسَبُ فِي الْآخِرَةِ حِسَابَ الْأَغْنِيَاءِ - وَ عَجِبْتُ لِلْمُتَكَبِّرِ الَّذِي كَانَ بِالْأَمْسِ نُطْفَةً - وَ يَكُونُ غَداً جِيفَةً - وَ عَجِبْتُ لِمَنْ شَكَّ فِي اللَّهِ وَ هُوَ يَرَى خَلْقَ اللَّهِ - وَ عَجِبْتُ لِمَنْ نَسِيَ الْمَوْتَ وَ هُوَ يَرَى الْمَوْتَى - وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَنْكَرَ النَّشْأَةَ الْأُخْرَى - وَ هُوَ يَرَى النَّشْأَةَ الْأُولَى - وَ عَجِبْتُ لِعَامِرٍ دَارَ الْفَنَاءِ وَ تَارِكٍ دَارَ الْبَقَاءِ

 وَ تَبِعَ جِنَازَةً فَسَمِعَ رَجُلًا يَضْحَكُ فَقَالَ - كَأَنَّ الْمَوْتَ فِيهَا عَلَى غَيْرِنَا كُتِبَ - وَ كَأَنَّ الْحَقَّ فِيهَا عَلَى غَيْرِنَا وَجَبَ - وَ كَأَنَّ الَّذِي نَرَى مِنَ الْأَمْوَاتِ سَفْرٌ عَمَّا قَلِيلٍ إِلَيْنَا رَاجِعُونَ - نُبَوِّئُهُمْ أَجْدَاثَهُمْ وَ نَأْكُلُ تُرَاثَهُمْ كَأَنَّا مُخَلَّدُونَ بَعْدَهُمْ - ثُمَّ قَدْ نَسِينَا كُلَّ وَاعِظٍ وَ وَاعِظَةٍ وَ رُمِينَا بِكُلِّ فَادِحٍ وَ جَائِحَةٍ -