وَ قِيلَ إِنَّ الْحَارِثَ بْنَ حَوْطٍ أَتَاهُ فَقَالَ - أَ تَرَانِي أَظُنُّ أَصْحَابَ الْجَمَلِ كَانُوا عَلَى ضَلَالَةٍ -
فَقَالَ ع يَا حَارِثُ إِنَّكَ نَظَرْتَ تَحْتَكَ وَ لَمْ تَنْظُرْ فَوْقَكَ فَحِرْتَ - إِنَّكَ لَمْ تَعْرِفِ الْحَقَّ فَتَعْرِفَ مَنْ أَتَاهُ -
وَ لَمْ تَعْرِفِ الْبَاطِلَ فَتَعْرِفَ مَنْ أَتَاهُ - فَقَالَ الْحَارِثُ - فَإِنِّي أَعْتَزِلُ مَعَ سَعِيدِ بْنِ مَالِكٍ وَ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عُمَرَ -
فَقَالَ ع إِنَّ سَعِيداً وَ عَبْدَ اللَّهِ بْنَ عُمَرَ لَمْ يَنْصُرَا الْحَقَّ - وَ لَمْ يَخْذُلَا الْبَاطِلَ
و درود خدا بر او، فرمود: (حارث بن حوت نزد امام آمد و گفت: آيا چنين پنداری که من اصحاب جمل را گمراه می‌دانم
چنين نيست، امام فرمود) ای حارث تو زير پای خود را ديدی، امّا به پيرامونت نگاه نکردی، پس سرگردان شدی،
تو حق را نشناختی تا بدانی که اهل حق چه کسانی می‌باشند و باطل را نيز نشناختی تا باطل گرايان را بدانی.
(حارث گفت: من و سعد بن مالک، و عبد اللّه بن عمر، از جنگ کنار می‌رويم، امام فرمود)
همانا سعد و عبد اللّه بن عمر، نه حق را ياری کردند، و نه باطل را خوار ساختند.
(اعتقادی)
وَ قَالَ ع أَحْسِنُوا فِي عَقِبِ غَيْرِكُمْ تُحْفَظُوا فِي عَقِبِكُمْ
و درود خدا بر او، فرمود: به بازماندگان ديگران نيکی کنيد، تا حرمت بازماندگان شما را نگاه‌دارند.
(اخلاقی اجتماعی)
