حکمت نهج البلاغه
وَ قَالَ ع: لَا يَنْبَغِي لِلْعَبْدِ أَنْ يَثِقَ بِخَصْلَتَيْنِ الْعَافِيَةِ وَ الْغِنَى- بَيْنَا تَرَاهُ مُعَافًى إِذْ سَقِمَ وَ بَيْنَا تَرَاهُ غَنِيّاً إِذِ افْتَقَرَ
و درود خدا بر او، فرمود: سزاوار نيست که بنده خدا به دو خصلت اعتماد کنند: تندرستی، و توانگری، زيرا در تندرستی ناگاه او را بيمار بينی، و در توانگری ناگاه او را تهيدست.
(اقتصادی، معنوی)
وَ قَالَ ع: مَنْ شَكَا الْحَاجَةَ إِلَى مُؤْمِنٍ فَكَأَنَّهُ شَكَاهَا إِلَى اللَّهِ- وَ مَنْ شَكَاهَا إِلَى كَافِرٍ فَكَأَنَّمَا شَكَا اللَّهَ
و درود خدا بر او، فرمود: کسی که از نياز خود نزد مؤمنی شکايت کند، گويی به پيشگاه خدا شکايت برده است، و کسی که از نيازمندی خود نزد کافری شکوه کند، گويی از خدا شکوه کرده است.
(اخلاقی، اجتماعی)
+ نوشته شده در شنبه 17 خرداد 1399برچسب:نهج البلاغه,امام علی,امیرالمومنین,پند اخلاقی,پند اقتصادی,معنوی,اجتماعی,تندرستی,توانگری,بیماری,تهیدستی,نیازمندی,مومن,کافر,خدا, ساعت 14:41 توسط آزاده یاسینی
|
