وَ قَالَ ع: إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ هُمُ الَّذِينَ نَظَرُوا إِلَى بَاطِنِ الدُّنْيَا- إِذَا نَظَرَ النَّاسُ إِلَى ظَاهِرِهَا- وَ اشْتَغَلُوا بِآجِلِهَا إِذَا اشْتَغَلَ النَّاسُ بِعَاجِلِهَا- فَأَمَاتُوا مِنْهَا مَا خَشُوا أَنْ يُمِيتَهُمْ- وَ تَرَكُوا مِنْهَا مَا عَلِمُوا أَنَّهُ سَيَتْرُكُهُمْ- وَ رَأَوُا اسْتِكْثَارَ غَيْرِهِمْ مِنْهَا اسْتِقْلَالًا- وَ دَرَكَهُمْ لَهَا فَوْتاً- أَعْدَاءُ مَا سَالَمَ النَّاسُ وَ سَلْمُ مَا عَادَى النَّاسُ- بِهِمْ عُلِمَ الْكِتَابُ وَ بِهِ عَلِمُوا- وَ بِهِمْ قَامَ الْكِتَابُ وَ بِهِ قَامُوا- لَا يَرَوْنَ مَرْجُوّاً فَوْقَ مَا يَرْجُونَ- وَ لَا مَخُوفاً فَوْقَ مَا يَخَافُونَ
و درود خدا بر او، فرمود: دوستان خدا آنانند که به درون دنيا نگريستند آنگاه که مردم به ظاهر آن چشم دوختند، و سر گرم آينده دنيا شدند آنگاه که مردم به امور زودگذر دنيا پرداختند. پس هواهای نفسانی که آنان را از پای در میآورد، کشتند، و آنچه که آنان را به زودی ترک میکرد، ترک گفتند، و بهرهمندی دنيا پرستان را از دنيا، خوار شمردند، و دستيابی آنان را به دنيا زودگذر دانستند. با آنچه مردم آشتی کردند، دشمنی ورزيدند، و با آنچه دنيا پرستان دشمن شدند آشتی کردند، قرآن به وسيله آنان شناخته میشود، و آنان به کتاب خدا آگاهند، قرآن به وسيله آنان پا بر جاست و آنان به کتاب خدا استوارند، به بالاتر از آنچه اميدوارند چشم نمیدوزند، و غير از آنچه که از آن میترسند هراس ندارند.
(اخلاقی، اجتماعی)
وَ قَالَ ع: اذْكُرُوا انْقِطَاعَ اللَّذَّاتِ وَ بَقَاءَ التَّبِعَاتِ
و درود خدا بر او، فرمود: پايان لذّتها، و بر جای ماندن تلخیها را به ياد آوريد.
(اخلاقی، اعتقادی)